Can Bum

Había sido informado por Pepefz de su intención de enseñarnos algunos caminos por la zona de Estellencs y desgraciadamente le tuve que decir que no, que tenía un compromiso ineludible y que no podría acudir peeeero hubo cambio de planes y aseguré mi presencia. La ruta no la sabía a ciencia cierta, tan solo algunos trazos, pero recordaba algunas fotos de la que había hecho él andando y me parecía interesante.

Hemos quedado a las nueve en la Granja, bueno, nosotros y cuarenta más copando prácticamente el aparcamiento, los Tira-tira estaban allí para subir al coll d'Estellencs y volver por Planícia según me han contado los capos. Otro grupo de endureros norteños se disponían a coronar la Mola; otra cuadrilla que había salido nada más llegar yo debían hacer una ruta parecida a los primeros ya que también han enfilado por la carretera; también ha partido un grupo de senderistas modernos, ahora lo llaman running o nordic walking, según la velocidad a la que vayan, mientras que nosotros éramos solamente cuatro, Miguel, Pepefz, Pepe Sancho y yo, parece que nadie más se ha sentido tentado a explorar nuestro territorio.

Primera parte de ruta, coll des Grau por carretera y pista hacia sa Campaneta. Hemos alcanzado y superado al numeroso grupo de los T-T antes de llegar arriba ya que hemos salido los últimos esperando a ver si se presentaba otro invitado que no ha aparecido. Íbamos por delante en la pista pero nosotros nos hemos desviado por lo que iba a ser la primera novedad del día pero hasta que no han pasado todos los demás no nos hemos puesto en marcha y eso que ya habíamos reparado un pinchazo, el primero y el único, y casualidades de la vida, de una tubeless, aunque no me extraña, líquido, lo que se dice líquido, yo no vi por ningún lado.

El desvío se trata de un camino de carro que se desdibuja un poco más arriba y nos obliga a empujar un poco cuando el terreno se vuelve algo más agreste, en cambio en la zona de bajada se deja hacer bastante bien por lo que no hemos tardado en llegar a nuestro objetivo que no es nada más y nada menos que la Ermita de Sant Nofre. Debo decir que me ha sorprendido su aparición, hubiera jurado que se encontraba más alejada, en otro lugar y también que no me ha parecido para nada los restos de una ermita.

No ha sido difícil empalmar con el camino principal pero algo más sí lo ha sido llegar arriba del todo. Comer un poco, protecciones y para abajo, toca ir por el sendero hacia la zona del Galatzó aunque no muy lejos ya que nuestro próximo objetivo no es hacia abajo, es hacia arriba. Para ello tenemos que coger un desvío y apechugar con lo que se avecina, no es ciclable por su propia pendiente e irregularidades con lo que no queda otra que remontar a lo bruto hasta la pared. Desde esa perspectiva el coll des Carniceret se nos presenta claro e imponente, sin posibilidad de error. La continuación ha sido espléndida, un sendero practicable por el que hemos bajado prácticamente de un tirón hasta el corral de ses Cabres, donde se conjunta perfectamente lo natural con lo artificial, y a partir de allí, aunque el lugar es precioso, se hace necesario algún artilugio de orientación ya que es imposible detallar con un mínimo de exactitud el recorrido efectuado, ni tan siquiera recordarlo, aquello es Son Net, Can Bum tal es la cantidad de pistas y cruces que nos vamos a encontrar. Al final salimos a una pista asfaltada y tiramos hacia arriba, no estamos lejos de la font del Pi y hacia allá nos dirigimos llegando en pocos minutos y mucha sudada después.

A partir de allí es donde empieza lo complicado, pista rota con fuertes pendientes por la que no subes si no tienes lo que hay que tener y después un sendero limpio pero igual de complicado aunque con algún tramo practicable. A la vista de la torre tenemos la parte más engorrosa pero corta afortunadamente.

Hacía mucho tiempo que no subía ahí arriba, aprovechamos para comer algo y disfrutar de las vistas y comprobar que con lo cerca que tenemos el coll lo larga que había sido la voltera que nos había hecho dar el sherpa. Vamos a afrontar la bajada, la verdad no me acordaba pero no la tenía por complicada, y no lo es, alguna curvita, alguna roca, pero nada del otro mundo, con buenos frenos puede ser divertida. Llegamos al bosque y tenemos que atravesar una zona arrasada por algún temporal con numerosos árboles tumbados y ya medio podridos lo que nos hace perder el camino en algunas ocasiones. Recuperado éste enfilamos la bajada hasta el GR principal que pasa un poco más abajo.

Toca volver y lo hacemos en dirección al coll d'Estellencs, saludamos a un grupo de senderistas con niños que ya estaban comiendo y proseguimos viaje ahora en dirección contraria de como habíamos empezado. Buen camino, casi practicable al cien por cien, tomo nota mental por segunda vez del desvío y no tardamos en llegar al camino principal. Se había comentado la posibilidad de volver por Planícia pero el factor tiempo lo ha descartado así que hemos vuelto sobre nuestros pasos hasta el poste GR y después vía directa hacia la Campaneta y coll des Grau.

Quiero comentar ahora recordando otro mismo apunte de la semana pasada que tengamos muy presente cuando estamos circulando por caminos en los que puede haber circulación rodada tal es el caso de la pista de esta finca, y así ha sido, en una curva nos hemos encontrado a un vehículo de frente y ha habido un pequeño susto aunque sin consecuencias afortunadamente.

En conjunto una muy buena ruta, me he quitado una espinita que me llevaba pinchando desde hacía tiempo, la conexión coll d'Estellencs-torre de vigilancia (dejando un poco de lado el tema de la situación exacta del coll des Carniceret) que yo creía que era más directa aunque también es cierto que andando casi todo es posible pero aquí, en este blog, no perdemos la perspectiva que nos da el ir en lo alto de un sillín.

En resumen, subidas muy llevaderas, aunque ésto puede ser muy discutible, va según gustos; bajadas practicables, asequibles, aunque por caminos salvajes...me parece que la estoy liando, digamos que no es una ruta para gustos refinados, ¿mejor así?. Cuando me invitaron a participar me indicaron que se trataba de “UNA POFERADA”, ¿se entiende ahora mejor?.


Pequeña reseña histórica de Gaspar Valero sobre la ermita (no me he podido resistir, sé que lo estábais esperando)

L'ermita de Sant Onofre fou fundada l'any 1660 per l'ermità Jaume Català de Santa Magdalena. L'any 1740 hi residia l'ermità Josep de Sant Antoni, el qual va morir despenyat vora la font de la Replegada, entre l'ermita i Puigpunyent. L'any 1776 el bisbe de Mallorca ordenà l'abandonament de Sant Onofre. No obstant això, l'any 1813, a instàncies del propietari de Son Fortesa, el canonge Príam de Villalonga, l'ermita fou restaurada i habitada per ermitans novament, fins que al 1819 foren víctima d'un violent robatori i poc després abandonaren l'ermita. Posteriorment, el recinte religiós es transformà en cases de conreu, amb una família pagesa que hi treballava. Anys després, també fou abandonada aquesta dedicació pagesa, i començà una ruïna progressiva.

Les restes de l'edificació han perdut tot caràcter religiós. Les ruïnes actuals permeten descriure un edifici de planta rectangular i coberta a dos aiguavessos. La façana principal està orientada al sud-est i presenta tres portals de llinda; els dos de la dreta són de pedra arenisca i el de l'esquerra, de llinda de fusta. L'alçat és de dues plantes, avui gairebé completament derruïdes. Envolten les ruïnes marjades abandonades, amb figueres i un cirerer vora la casa; cap a l'est hi ha restes de solls i corrals. Quatre marjades més amunt de l'edifici es troba la font de l'Ermita; mostra una mina de volta apuntada molt deteriorada, amb perill d'esbaldrec. Vora la font hi ha un safareig ple de joncs i d'abatzers.